عكس از عطاالله طاهركناره
«محمد شيرعلي شهرضا»، نوجوان ۱۷ ساله اي است كه در جشنواره خوارزمي به دليل طراحي كاربرد جديدي در استفاده از تكنيك «استگانوگرافي» برگزيده شده است. او حدود يك سال و نيم پيش، با استفاده از تكنيك «نهان نگاري اطلاعات در تصوير»، برنامه جديدي نوشته كه در گفت وگويش با عنكبوت در باره آن توضيح مي دهد:
از چه زماني كار تخصصي با كامپيوتر را شروع كردي؟
-از دو سه سالگي با كامپيوتر كار مي كردم، يعني كنار پدرم مي نشستم و با كامپيوتر كار مي كردم.
اما نوشتن برنامه را از سال چهارم دبستان آغاز كردم و از چهار، پنج سال پيش به مرور برنامه نويسي تخصصي را شروع كردم.
كار با كامپيوتر در دو، سه سالگي احتمالاً انجام يك مقدار بازي كامپيوتري بوده، ولي براي اينكه بيشتر بتواني با كامپيوتر كار بكني، آموزش خاصي هم ديده اي؟
-چون رشته پدرم كامپيوتر بود، وقتي ايشان كار مي كردند كنارشان مي نشستم و نگاه مي كردم تا ياد بگيرم. اگر هم مشكلي داشتم، از پدرم مي پرسيدم. بعد خودم مدام كار كردم. به كارهاي برادر بزرگترم هم نگاه مي كردم و وقتي تنها بودم، همان كارهايي را كه آنها انجام داده بودند تمرين مي كردم. بعدها هم كه بزرگتر شدم، كتاب مي خريدم و از روي كتاب تمرين مي كردم.
وقتي اين كارها را انجام مي دادي، حتماً گاهي شده كه برنامه هاي دستگاه را به هم بريزي؟
-براي كامپيوتر زياد اتفاقي نيفتاده اما براي برنامه هاي خودم پيش آمده، اما چون هارد ديسك (ديسك سخت) كامپيوتر براي هر كداممان جدا قسمت بندي شده و من فقط روي قسمت مربوط به خودم كار مي كردم، براي كل برنامه ها اتفاقي نيفتاده است.
اينكه مي ديدي بزرگترهايت با اين دستگاه كار مي كنند، بيشتر تو را به كامپيوتر جذب كرد يا خود كامپيوتر هم برايت ويژگي  خاصي داشت؟
-به دوران دبستان و راهنمايي كه رسيدم، خودم خيلي كامپيوتر را دوست داشتم.
خود كامپيوتر را؟
-بله. بچه كه بودم بازي با كامپيوتر را خيلي دوست داشتم. بعد هم كه بزرگ شدم سرگرمي اصلي ام كامپيوتر بود. هميشه يا كتاب مي خواندم يا با كامپيوتر كار مي كردم. به اين كار علاقه داشتم.
چرا اين علاقه به وجود آمد؟
-نمي دانم. مثل كسي كه فوتبال دوست دارد، خب، من هم كامپيوتر دوست داشتم.
اولين برنامه اي كه نوشتي چه بود؟
-اولين برنامه ام را زماني نوشتم كه پدرم رفته بود ماموريت و من برنامه اي نوشته بودم كه عكسي روي صفحه نمايش كامپيوتر مي آمد و مي نوشت: «بابا خوش آمدي». بعد تصوير فردي مي آمد كه دستش را تكان مي داد.
اين برنامه را نوشتم و گذاشتم روي كامپيوتر كه پدرم بعد از بر گشتن از ماموريت وقتي كامپيوتر را روشن مي كند، اين برنامه اجرا بشود.
اين برنامه اي است كه سال چهارم دبستان نوشتي؟
بله.
درباره تكنيك ذخيره سازي و مبادله پنهاني اطلاعات به كمك تصوير و برنامه خودت توضيح بده؟
-در اين روش يك عكس را مي گيريم . متن مورد نظرمان را داخل عكس طوري پنهان مي كنيم كه عكس عوض نشود.
اين عكس حاوي اطلاعات، به نظر يك عكس معمولي مي آيد ولي فرد مورد نظر با استفاده از برنامه اي كه از قبل به او داده ايم، اطلاعات را از داخل عكس در مي آورد.
اين تكنيك هشت سال پيش ابداع شده، تو به نوعي توانستي كه اين برنامه را...
-درست است اما ببينيد، به نظر خودم دو تا ايده جديد به اين كار اضافه كردم؛ اول اينكه روي اين برنامه رمز گذاشتم، يعني حتماً بايد آن رمز داده شود تا بتوان به اطلاعات دست پيدا كرد.
از طرف ديگر در اين تكنيك رنگ هاي تصوير تغيير داده مي شود و چيزي كه من به اين تكنيك اضافه كرده ام، تغيير بيشتر رنگ آبي است. چون آدم نسبت به رنگ آبي كمتر حساس است و نوع استفاده من از اين تكنيك هم جديد است. از اين روش براي اعلام نمره هاي دانشجويان استفاده كرده ام.

مجيد جلالي نيا
از چند روز پيش، براي نخستين بار يك روبات پاسخگو در دانشگاه «كينگ» لندن، مراجعه كنندگان را راهنمايي مي كند و به سؤال هاي آنها پاسخ مي دهد و ديگر از كارمند اطلاعات خبري نيست.
دانشگاه «كينگ» لندن طي چند روز گذشته در ابتكاري بي نظير، يك روبات هوشمند را كنار ورودي دانشگاه قرار داده است كه به جاي كارمند اطلاعات، به مراجعه كنندگان پاسخ مي دهد و آنها را راهنمايي مي كند. اين روبات فقط از يك سر، گردن و دو شانه تشكيل شده و بر روي يك پايه هرمي شكل قرار گرفته است كه نه موتور كوچك و يك رايانه قابل حمل (لب تاپ) آن را كنترل مي كنند. اين روبات، چشم، ابرو، لب ها و سرش را تكان مي دهد و بسيار اجتماعي و خوش برخورد طراحي شده است و هنگام صحبت كردن با مراجعه كننده، به او نگاه مي كند و سرش را به طرف او مي گيرد و حتي اگر لباس مراجعه كننده نامرتب باشد، مودبانه به او تذكر مي دهد و نظرش را مي گويد، حتي در مورد آب و هوا نيز مي توان از او سؤال كرد و با او گپ زد. او بسيار پرحرف و حاضرجواب طراحي شده است.
برنامه نرم افزاري او طوري طراحي شده كه اگر مراجعه كننده اي نداشته باشد، حوصله اش سر مي رود و وقتي خيلي حرف زده و مثلا خسته  شده، از مخاطب يك فنجان چاي تقاضا مي كند كه البته مطمئنا نمي تواند آن را بنوشد! دوربين هاي مخفي و حسگرهاي مادون قرمز، طوري او را احاطه كرده اند كه به راحتي اطرافيان خود را تشخيص داده و به آن واكنش نشان مي دهد. اگر او را با يك حركت ناگهاني بترسانند، جا مي خورد و هيجان زده مي شود. اين روبات كه كار مشترك عده اي از دانشجويان مقطع كارشناسي ارشد مهندسي مكانيك دانشگاه كينگ است، از اين به بعد به جاي واحد اطلاع رساني دانشگاه كار مي كند. البته اين دومين شغل اين روبات است و او قبلا به مدت هفت روز در يك نمايشگاه خياباني علوم، به پرسش هاي بازديدكنندگان پاسخ مي داده است. اين روبات به شكل سر يك زن طراحي شده است و با صداي يك زن به مراجعه كنندگان جواب مي دهد. تنها نگراني سازندگان روبات پاسخگو اين است كه استفاده مداوم سبب خراب شدن موتورهاي آن شود .

در بازار كار رقابتي هنگ كنگ، براي استخدام كارگران محلي موج جديدي به راه افتاده است و زناني كه در زمينه تكنولوژي به خوبي آموزش ديده اند، براي استخدام شدن تلاش مي كنند.
اين خانم ها نه تنها مي توانند كار نظافت و مثلاً پاك كردن شيشه را به خوبي انجام بدهند، بلكه دكمه خاموش روشن كامپيوتر را بيشتر از كليد برق مي شناسند و مراقبش هستند!

رئيس جمهور روسيه هم مثل بقيه پدر و مادرها از نوع استفاده فرزندش از اينترنت راضي نيست.
او اينترنت را براي پيشرفت علمي مفيد مي داند، اما از اين كه دختر نوجوانش ساعت هاي زيادي را به گفت وگوي اينترنتي مي گذراند، ناراضي است.
همسر او براي پايان دادن وبگردي هاي دخترشان روي كامپيوتر كلمه رمز گذاشته است تا بتواند بهتر ساعت ها و نحوه استفاده از كامپيوتر فرزندشان را كنترل كند.
البته از گفت وگوي (چت) اينترنتي هم مي توان استفاده مثبت كرد و چيزهاي خوبي ياد گرفت، ولي همين كاربرد و مدت زمان استفاده مسأله است. نظر شما چيست؟